Vooreerst natuurlijk de troostende gedachte dat als u in Frankrijk op zakenreis overspel pleegt en u door de opwinding een hartinfarct krijgt, uw weduwe een vergoeding krijgt alsof dit een arbeidsongeval was. Het arbeidsreglement van vele bedrijven zal nu worden aangepast. Het is verboden op zakenreis in roetsjbanen te stappen, nieuwe culinaire ervaringen op te doen, overspel te plegen, te gokken, thrillers te lezen in uw hotelkamer. Als je tegen je partner zegt: schatje, ik vertrek overmorgen op zakenreis, dan zal die slechts één vraag hebben: je bent toch ook verzekerd voor je weet wel wat. In ieder geval weet ik zelf nog niet of behandelingen voor SOA’s voortaan ook door de werkgever worden terugbetaald. Een leemte in de sociale wetgeving; iets voor de nieuwe voorzitter van de sp.a.
Even ernstig. Knack titelt over cultuurcriticus Rob Riemen: alle ellende begint bij de intellectuelen. Uit zijn context gerukt is dat de zoveelste aanval op de idealen van De Verlichting. Kennis, rede, inzicht, wetenschap is de meest betrouwbare basis voor vooruitgang. Maar populisten schreeuwen het uit: geloof die intellectuelen niet, geloof ‘het volk’. Wantrouw kennis en experten. En bij uitbreiding, wantrouw de democratische instellingen , vertrouw het volk. En vertrouw vooral mij, uw leider, die in naam van het volk spreekt. Als je het interview in Knack leest, zegt Rob Riemen eerder het omgekeerde en houdt hij een vurig pleidooi voor openheid en kennis. Hij citeert Thomas Mann in 1949 (mijn geboortejaar) ‘echte cultuur begint met de zoektocht naar en de kennis en het laten binnendringen van het volledig andere’. Ik hou wel van die zoektocht, maar minder van die misleidende quote in Knack
De Canadese premier kan zich niet meer herinneren hoe vaak hij zwart geschminkt op feestjes is verschenen. Twee grote lessen: alcohol tast het geheugen aan en… let even op. Over zo’n twintig jaar hebben de Chinezen en de veganisten en de klimaatfanatici (zie verder: klimaatfascisten) de planeet overgenomen. Als je dan moet bekennen dat je ooit verkleed als banaan, met spleetogen op een feestje, of met de auto naar een feestje bent geweest, mag je alle politieke ambities vergeten, zeker die van het voorzitterschap van de sp.a
Het klimaat. Het leven is oneerlijk. Een zestienjarige die vooral gespijbeld heeft, krijgt een prestigieuze prijs. Duizenden klimaatwetenschappers die elke dag proberen fictie van realiteit te scheiden, krijgen niets. De zichtbaarheid van de jonge, meestal vrouwelijke, leiders van de jonge klimaatspijbelaars, maakt natuurlijk dat het debat steeds meer verschuift van boodschap naar boodschapper. En bij verkiezingen zelfs naar bedrijfswagens. Ik denk dat de klimaatactivisten moeten beseffen dat al te zichtbare leiders je kwetsbaar maken. Die jonge mensen zoeken immers paradoxaal genoeg geen ‘volgers’, maar zij vragen politieke leiders te mogen volgen bij een radicaal en doortastend klimaatbeleid. Het politieke spel kent vooral het spel van winnaars en verliezers, van politieke vedetten en steeds meer worden die jonge mensen in dat spel meegezogen. Het is trouwens een grote fout dat als je de mensheid wil redden, je zoveel over je eigen persoontje vrijgeeft, dagboeken bijhoudt, videootjes toont en gaat zeuren over onrecht dat je aangedaan is. Nu zal ik ook eens spreken als een oudere man (wiens vakgebied toevallig leiderschap was): laat de leiderschapskelk aan jullie voorbijgegaan, jonge dames, maar blijf met velen betogen. Want inderdaad de mensheid moet heel erg opletten met zijn planeet A.
Klimaatfascisten. Naomi Klein (weet je nog? ‘No Logo’) kent de kracht van slogans, logo’s, het juiste woord. Het is immers maar een kleine stap om je tegenstanders eerst klimaatfanatici te noemen en dan klimaatfascisten. Je mag geen kaas meer eten (heb je al kaasschaamte?), geen city-trip meer maken, geen cruiseboot betreden en let op als de boontjes uit Kenia komen. Dat is genoeg om elke weldenkende burger boos te maken, weg met die klimaatfascisten, leve Jean-Marie de Decker en andere anarchisten. Vrijheid blijheid! Maar Klein is snel en slim. Ze reserveert nu de term ‘klimaatfascist’ voor de hoofdzakelijk blanke persoon die klimaatproblemen aangrijpt om niet-blanken buiten te houden, om de grenzen te sluiten tegen de klimaatindringers die onze welvaart kapot maken. Ondertussen heeft u ook gelezen dat de SUV nog steeds in onze straten aan een flinke opmars bezig is. U weet wel, dat type auto dat in 97% der gevallen de geplaveide weg nooit verlaat, en flink wat benzine slikt. Nog extremer, ook de lichtevrachtauto’s (‘pick-ups’) voor particulier gebruik zitten mooi in de lift. Die benzine vretende monstertjes zijn voor zelfstandigen fiscaal zeer aantrekkelijk. Om moedeloos van te worden en dan maar op cruise te vertrekken naar Venetië.
De prijs van de humor gaat naar Herman Brusselmans, voor zijn antwoord op de vraag in Humo: Wat is volgens u het ideale vakantieboek? “Alles van Lize Spit”. Hoe zou het overigens zitten met de Engelse vertaling van ‘Het smelt’? Gelukkig krijgt Lize bij De Standaard maar vooral bij de Morgen (media die niet over ijs of boek van één nacht gaan), een mooi podium om zowat elke maand uit te leggen hoe moeilijk een tweede boek wel is. Het verzamelde werk ‘waarom mijn tweede boek er nog niet is’ zou ik liever niet meenemen op vakantie. Spijtig dat de Standaard haar situatie vergeleek met Kvraagetaan van de Fixkes (Makkik binnen makkik binnen om een lieke te beginnen). Maar vooral niet zeuren. Peter Buwalda wachtte na Bonita Avenue acht jaar en Harper Lee na To kill a mockingbird zelfs 55 jaar.
Oh, veel nieuws over de brexit. Ik volg die nog dagelijks in zowat tien media, waaronder Schotse, Ierse maar ook media uit Lincolnshire en Islington. Mocht u Islington niet kennen, Boris heeft er jarenlang gewoond en Jeremy Corbyn woont er nog, een van de gezelligste deelgemeenten van Londen, allen daarheen voor de Brexit op 31 oktober. De ene opiniepeiling toont aan dat de Britten massaal van mening veranderd zijn; wel stelt de ene dat de Britten nog meer ‘Leave’ zouden stemmen, en de andere dat ‘Remain’ nu zou winnen met de vingers in de neus. Dan vergeet ik de derde soort, die stelt dat er gewoon niets veranderd is sinds juni 2016. Bij parlementsverkiezingen verschillen de ‘polls’ tot twintig procent. Volgens de ‘brexitgelovers’ zal de economie wonderen verrichten en zijn de verhalen over files, tekorten aan medicatie en rellen pure fictie. Volgens de ‘EU-adepten’ zullen er kindjes sterven in ziekenhuizen, zullen er geen verse groenten meer zijn, zal de werkloosheid verdubbelen en zullen er, zeker in Noord-Ierland, doden vallen. Ik probeer dit vanop afstand (zeker omdat ik al twee jaar niet meer in Londen woon) te volgen en enkele dingen zijn wel duidelijk. Boris (ja ja we gebruiken zijn voornaam) is een rasechte populist die zeer goed weet dat als er parlementsverkiezingen komen na de Brexit en die is niet al te slecht verlopen, hij jarenlang premier zal zijn. Als de brexit echter uitgesteld wordt, of er komt een tweede referendum, zal Farage (nu gebruiken we een familienaam) de conservatieven een vervelende verkiezingsnederlaag in de maag splitsen, zonder dat de brexit-partij zelf veel zetels zal halen. Iedereen is het beu. Als Boris een half en half oplossing door het parlement krijgt, met medewerking van de EU, die ook liever een halve oplossing heeft dan geen, is hij de grote winnaar. Als het ‘en cours de route’ toch ontspoort, zet het drama zich nog maanden verder, met exit Boris en dan is hij de zoveelste Britse premier die sneuvelt over Europa.