‘Vertel me het einde’ Valeria Luiselli

&

Als Arnoud de Meyer mij een boek aanraadt, koop ik het. Ik had het enkele uren voor zijn mail in de Waterstone’s in Islington ter  hand genomen, maar toen ik op de cover las: The first must-read book of the Trump era, had ik het laten liggenDe naam van die straatvechter en ‘een speurtocht naar kwaliteit’ zijn voor mij twee elkaar uitsluitende begrippen.

Het boek is een kwaliteitsvolle mokerslag. Sober, ad rem, aan de ribben klevend. Valeria Luiselli, een Mexicaanse immigrante vertelt op de meest simpele wijze -ze is een vrij gekend auteur – hoe ze bij een rechtbank in New York de aanvragen van kinderen uit Centraal Amerika vertaalt en wat ze hoort op formulieren overbrengt. Elk verhaal is een menselijk drama. Maar Luiselli strooit niet kwistig rond met bloedstollende emotie. Het is juist haar rustige afstandelijkheid én haar diepmenselijke warmte, die het boek zo uniek maken. Ondanks alle (nooit geëxpliciteerde) gruwelen is het niet eens een pessimistisch boek. Ze schetst wegen, wijst op knappe initiatieven en toont hoe je effectief iets doet aan dergelijke drama’s.

Een absoluut meerpunt is dat je heel goed inzicht krijgt in de manier waarop het Amerikaans systeem ‘denkt’.  Als je goed leest, leer je hoe menselijk dat systeem is, hoe tolerant tegenover immigrerende kinderen maar je hoeft niet goed te lezen om snel te beseffen dat tegelijkertijd dat systeem bitter afschuwelijk is, mensonterend, bureaucratisch-onrechtvaardig. Als je nooit had begrepen wat een legalistische samenleving echt is, dan leer je het hier. Net zoals we leren dat  enkele beslissingen van Obama (ongewild??)  vreselijke gevolgen hebben gehad voor deze kinderen. En dan moest Trump nog beginnen.

Noot: de Engelse titel luidt: Tell Me How it Ends. An Essay in Forty Questions

Uitgegeven bij Das Mag.

Rubrieken