Mijn boeken top 5 van december 2019

M

Oude meesters, Joost De Vries

Na het overroepen (‘steekt de Ontdekking van de hemel naar de kroon’, NRC Handelsblad) Clausewitz en het gelauwerde De Republiek bewijst Joost de Vries dat hij niet alleen een uitstekende columnist is voor De Groene Amsterdammer, en een provocatieve non-fictieschrijver, maar bovenal een heel goed romanschrijver. Bewonder zijn opbouw, zijn taalbeheersing, zijn post-modernistisch spel met ‘The Games of Thrones’. Literatuur van deze tijd!
In 2015 haalde de Vries de finaleweek van de Nederlandse editie van ‘De Slimste Mens’.
Let even op: hij laat weinig kansen liggen om zijn kennis te etaleren. Beotiërs, lees iets anders dan Joost de Vries. Uitgegeven door Promotheus.


Witte ruis, De Lillo

De eerste roman die ik de perfecte tien heb gegeven (in non-fictie heb ik tien gegeven aan Harari: Sapiens) Zegt misschien meer over mij dan over het boek, maar dit is toch wel een onovertrefbare roman in zijn genre. Delillo staat bekend voor een stevige visie op de maatschappij van de toekomst, en net daarom is dit boek, dat verscheen in 1983 zo merkwaardig. Verander gewoon het woord ‘televisie’ door ‘internet’ en je krijgt White Noise/Witte Ruis. Het plaatje van dit boek klopt als een bus. Humor kruidt de harde boodschappen.
De hoofdfiguur is actief in een subgebied van de ‘cultural studies’ (een vakgebied dat zich graag wetenschappelijk noemt): ‘hitlerstudies’. Niet de politieke of historische betekenis van deze persoon, maar wel vragen als: hoe breed was nu eigenlijk zijn snor? Wie langer dan vijf minuten naar Boris of Donald luistert krijgt eenzelfde slapstick gevoel als in Witte ruis, eh zeg, dit is geen dwaze klucht, maar keiharde realiteit. De hoofdfiguur in het hierboven vermelde ‘De Republiek’ is ook actief in de Hiltlerstudies. Dat heet: intertekstualiteit. Begrijp je wat ik bedoelde met ‘kennis etaleren’?


The Rotters Club (2001), The Closed Circle (De gesloten kring, 2004), Middle England (Klein Engeland, 2018), Jonathan Coe

Ik heb The Closed Circle als laatste (de nummer twee van de trilogie) gelezen en de eerste helft vond ik de beste pagina’s van deze trilogie. Is het omdat het boek zich afspeelt in Londen? De rest speelt zich voornamelijk af in… Middle England, meer bepaald in Birmingham.   De rake typering van de mentaliteit in het Verenigd Koninkrijk is ronduit briljant; de tweede helft is echter veel zwakker, want dan wil Coe er via een thrillerachtig gegeven de vaart in zetten, personages moeten nu eenmaal handelen in een roman, en dan lees ik liever Michael Connelly.  The Rotters Club is een klassieker, maar je bent best wat vertrouwd met Engeland van de jaren 70. Weet je (nog) wat British Leyland was?  Let op met fake news. Volgens de VRT speelt deze roman zich af na Thatcher, namelijk de John Major periode.  Thatcher is verkozen in mei 1979. Het boek in de jaren zeventig…

Nu de brexit er dus ‘zeker’ komt (tenminste de goedkeuring in het parlement), is het lezen van Middle England zeker de moeite waard. Een bekend Vlaams politicus schreef ooit een boek over ‘het maatschappelijk weefsel’ en recent nog over ‘identiteit’. Welnu brexit heeft het Britse weefsel ontrafeld, een vuurtje mee gestookt en er nog wat lijm overgegoten: wat een pap. Maar jarenlang gaf het wel de Britten een nieuwe identiteit: ‘remainer’ of ‘leaver’. De meerderheid van de Britten stemde onlangs voor een partij die een tweede referendum wilde; de minderheid voor Boris Johnson. Een betere illustratie van het feit dat democratie ‘het gevecht om de macht is met beschaafde regels’ kan je je niet voorstellen. Meer info.


De structuur van asfalt, Hans Leduc

Het sober, mooi verteld verhaal van een vader die worstelt met het gegeven dat zijn zoon lijdt aan het Asperger spectrum. Tot hij zich de vraag stelt: en ikzelf dan? Zie aparte bespreking.


Een schitterend gebrek, Arthur Japin

Ik heb deze klassieker over de jeugdvriendin van Casanova met veel plezier herlezen. Zo’n roman biedt alles wat je er mag van verwachten: epische situaties, een kijkje in de diepste menselijke emoties, vertwijfeling en keuze, hoop en wanhoop verpakt in een literair festijn. Sommige scenes blijven jarenlang op je netvlies gebrand. Dat heet dan: kunnen schrijven. Uitgegeven bij De Arbeiderspers.

Rubrieken