Eindelijk: klimaatvermoeidheid

E

Het werd stilaan tijd. We lijden nu officieel aan klimaatvermoeidheid. Al dertig jaar lang hameren klimaatwetenschappers op dezelfde nagel. Met dezelfde hamer. Om hoofdpijn van te krijgen, en er zeer moe van te worden. We kunnen lessen trekken uit de coronamoeheid. We zijn dat COVID-19 verhaal nu al lang beu en dus doen we maar alsof het er niet meer is. In steeds meer steden, streken, landen. We willen terug naar normaal, en dus moet dat maar gebeuren. Wij mensen denken, wij voelen, het virus denkt niet, voelt niet, wil niet, het virus besmet gewoon. Door zo’n dom beestje gaan wij ons weldenkende mensen toch niet de les laten spellen? Cijfers die stijgen? Ach, dat refreintje kennen we. Is de zorg overbelast, staat het personeel daar op barsten? Neen, dan bestaat Corona niet meer.

We gaan dus hetzelfde kunnen doen met de opwarming der aarde. 44 graden? Geen probleem, in Sicilië was het 48. Overstromingen? Die in Wallonnië waren veel erger. Laten we dus gewoon met zijn allen afspreken dat de opwarming der aarde wel bestaat (klimaatontkenner is zo’n vies woord) maar niet echt belangrijk is. Wel belangrijk is: Overwintert Anderlecht na de winter? Waar kan ik de beste steak eten? Wint België ooit nog het Eurovisiesongfestival?

Let op: dit is geen oproep om niet meer solidair te zijn met slachtoffers van bosbranden, overstromingen, mislukte oogsten, orkanen, watertekorten. Wij zijn mensen, wij hebben een hart. Het wordt maar problematisch als we na coronamoe, klimaatmoe ook solidairmoe worden. Dan zouden we best de dingen anders gaan aanpakken. Maar vooral, laten we de vermoeide mensen niet demotiveren, ze zouden zo eens moedeloos kunnen worden. Dat moeten we vermijden. En laten we dus nu een jaar of vijf zwijgen over corona, klimaatopwarming, vergrijzing en de Oosterweelverbinding. Het komt allemaal wel in orde, zolang we er niet te moe van worden.

Geef een reactie

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Rubrieken