Als ik gestresst thuiskwam zegden mijn kinderen tegen mijn vrouw (die therapeute was) : het is misschien wel tijd dat je even met papa gaat wandelen. Dat familiaal inzicht is nu door therapie-experts bevestigd.
Jennifer Udler paste het principe van therapeutische wandel-gesprekken al al heel lang toe tot ze het nauwkeuriger bestudeerde. Vooral bij adolescenten werkt deze vorm beter dan van stoel tot stoel. En vergeet niet, de Socratische gesprekken vonden ook al wandelend plaats, en dat is nu bijna 2 500 jaar geleden.
Er is veel onderzoek naar de gunstige therapeutische effecten van praten, wandelen en de natuur afzonderlijk, maar we weten weinig of ze onderling versterkend werken of niet. Het interactie-effect lijkt dus heilzaam te zijn. Zitten koppels te veel in een zetel ruzie te maken? Zouden ze gewoonweg niet beter gaan wandelen?
Privacy is uiteraard een probleem wanneer je op wandel bent met je therapeut. Maar het maakt psychotherapie ook iets normaals, iets waarvoor je je niet moet verbergen in een bureau met twee kuilzeteltjes, een laag tafeltje en een doosje Kleenex.
Tieners hebben vaak last met stil zitten en zij verkiezen vaak ‘wandelen en praten’, ze brengen soms hun hond mee. En voor compulsieve patiënten die elke stap tellen om minstens 10 000 stappen te bereiken: bij een uurtje therapie zit je toch al snel aan zesduizend stappen.
Er rest nog een probleem. Een elegante vertaling vinden voor ‘walk and talk’ therapy. Wandel en therapeutische handel? Stappen en grappen? Kom van die sofa. Lopen en fobieën slopen.