Hoorde ik daarnet op het radionieuws dat Scott Walker op 67-jarige leeftijd is overleden? Of was dat ‘un chiffre Flamand’? Inderdaad, 76-jarige leeftijd hoorde ik een uur later. Zo’n overlijden duwt me met de neus op mijn eigen leeftijd, ik ben nu al veel ouder dan de gemiddelde mens ooit is geworden. Wat doe je dan? Er eens goed van profiteren? Om morgen met een kater wakker te worden? Iets doen dat echt ongezond, of verboden is? Waarom? Dan maar een berichtje zetten op mijn website. Onder welbepaalde voorwaarden kan ‘melig doen’ een vorm van kwaliteit zijn. Niet elke dag overlijdt er een Scott Walker.
Ik was echt fan van de Walker Brothers. Ik hoorde graag die lijzige tenor van Scott. Loneliness is the coat you wear. Zo’n zin spreekt natuurlijk een tiener aan, vooral als hij zich niet begrepen wil voelen; gehuld zijn in de jas van de eenzaamheid, sterk toch. Na een tijdje ontdek je dat die eerste zin anders luidt: Loneliness is a cloak you wear. Geen flauw idee wat ‘a cloak’ zou kunnen zijn, zover reikt je Engels niet als je 17 bent.
Mit 17 hat man noch Träume
Da wachsen noch alle Bäume
Ons Duits stond in de Latijnse afdeling op hoger niveau dan ons Engels. Die taal leerden we via ‘lyrics’ van Cliff Richard, The Kinks en niet te vergeten The Fab 4. Ik leerde vooral via ‘the pirate stations’ (where the good guys are), radio Caroline en radio London. Iedereen bij die zenders was ‘gay’, maar dat had toen een andere betekenis dan nu. Inderdaad, The Times They Are a-Changin’ . Zalig die perfecte ontvangst aan de Belgische kust. The weather forecast. Geen flauw idee wat ‘forecasting’ kon betekenen. Dat stond in geen enkele liedjestekst. Later zou ik nog meewerken aan academische papers over ‘forecasting’…
‘Cloak’ is ‘mantel’ vind je in een prisma-woordenboek, ja ja jonge lezers, voor internet was het nog zo’n dertig jaar te vroeg. Gehuld in een mantel der eenzaamheid. Zo’n mooie liedjes schrijven ze nu niet meer.
En dan die prachtige song uit zijn solo-carrière: Jackie. De componist was een zekere Brel. En wij in die tijd maar denken dat alle liedjes naar het Frans werden vertaald. Des bises de moi pour toi, Claude François (From me to you van mijn grote helden), Si j’avais un marteau, ook al Claude François, hij leende bij Trini Lopez een hamer, maar Lopez had het op zijn beurt geleend uit een lied uit mijn geboortejaar van Pete Seeger. Je leert echter snel dat je moet opletten met veralgemeningen. Niet alleen Brel was een bron voor vertalingen naar het Engels. ‘Comme d’habitude‘ van… jawel Claude François werd My Way van Frank Sinatra.
En dan de grote ontdekking. De drie Walker-zangers waren helemaal geen broers. Zo maak je op jeugdige leeftijd kennis met ‘fake news’, dingen die geloofwaardig klinken, maar helemaal niet waar zijn. Toen besliste ik mijn leven te wijden aan een speurtocht naar kwaliteit.
Maar de grootste muzikale ontgoocheling uit mijn leven moest nog komen. 25 jaar later overtuigden studenten mij voor de eerste (en laatste…) keer karaoke te zingen. Ik koos een lied van The Walker Brothers: Make it easy on yourself. Ja ik durf zingen, ja mijn stem is af en toe toonvast, maar ik maakte het helemaal niet gemakkelijk voor mezelf, zo’n moeilijk lied, het werd een debacle zonder voorgaande. Niet alle speurtochten naar kwaliteit lopen goed af.