De beste grappen over Brexit

D

Brexit is natuurlijk al lang niet grappig meer. Maar de Britten zouden de Britten niet zijn indien ze hun ‘self inflicted damage’ niet met humor zouden tackelen.

De scherpste cartoon verscheen vorig weekend in The Times. Je ziet aan de ene kant van de cartoon een stokoude vogel met de typische luipaardschoentjes van May: ik ben een oude vogel en vecht tot het eind voor mijn lotsbestemming. Aan de andere kant zie je een gebraden kalkoen, met dezelfde schoentjes uiteraard, en de uitroep: eindelijk heb ik mijn bestemming gevonden! 

Dit is misschien zelfs een subtiele verwijzing naar Russell’s kalkoen. Elke dag om 9:10 wordt de kalkoen – door de mens – gevoed, in weer en wind. Na enkele tijd is de kalkoen er zeker van: de mens is er om de kalkoen te dienen. Elke dag bewijst zijn groot gelijk. Kritisch zijn hoeft echt niet. Op het moment dat de kalkoen het dikst en het meest zelfzeker is, namelijk op 24 december, ligt zijn kop het blok. Hij beseft dat hij zich wat beter had moeten informeren over de mens en zijn plannen. Maar het is wat laat…

In een boekwinkel vind je: de sectie post-apocalyptische fictie is verhuisd naar het Brexit Departement. Verder vind je eindeloze vormen van Britse humor.  De Bond-films zullen dertig procent langer duren omdat James Bond voortdurend paspoortproblemen heeft in Europa. De prijzen zullen enorm stijgen na een ‘No Deal’,  het zal de Engelsen tweemaal zoveel kosten om niet naar de tandarts te gaan. Populisten hebben gelijk, we hebben echt geen experts nodig, zeker nu ze allemaal aantonen dat we onszelf gerold hebben. Een Engelsman, een Schot en een Ier stappen een bar binnen. Na vijf minuten moeten ze allemaal weer buiten omdat de Engelsman de bar niet gezellig vindt. Ik ben absoluut tegen de Brexit, want mijn moeder leeft in Spanje en ik wil  in ieder geval dat ze daar blijft. Brexit is zoals een dronken tiener die toevallig zijn beste vriend op Facebook ontvriendt en zich dan afvraagt: wat heb ik gedaan? ‘Scroll hier verder voor al het positieve nieuws over Brexit’ (en dan drie blanco pagina’s). Ik zeg mijn abonnement op met Netflix en onderhandel met elke filmproducer afzonderlijk, dan heb ik zeker een betere deal!

En nu eentje van mezelf. Brexit en de wet van PI. De Brexit zal de Britten 3,14 maal meer kosten dan ze hadden gedacht, maakt hen 3,14 maal meer belachelijk dan ze al waren en de nasleep zal 3,14 maal langer duren dan voorspeld.

In The Economist van vandaag, (23 november), vind je ook al een cynisch grapje. Een onvoorstelbaar pijnlijke en gezaghebbende analyse over de ‘No Deal’ begint met een beschrijving van de white cliffs of Dover. Elke docent creatief schrijven zou dat tijdschrift tien op tien geven, zeker als je op de omslag een trein van een klif ziet rijden. Zij gebruiken de titel van dit populaire liedje  om in enkele pittige bewoordingen de logistieke toestand van Dover te beschrijven per 30 maart eerstkomend. Om te huilen, niet om te lachen.

De grootste klucht natuurlijk was het panel (Dad’s Army schreef de Britse pers naar het gelijknamige feuilleton waarvan ondertussen zowat alle acteurs overleden zijn ) van allemaal oude grijze mannen onder leiding van Jacob Rees-Moggs. Zij zouden de toekomst van het Verenigd Koninkrijk vrijwaren door een motie van wantrouwen tegen May. Elke betoging tegen Brexit of voor een tweede referendum is erg jong, vrouwelijk, en kleurrijk. Wat een kluchtige tegenstelling met het exclusief wit mannelijk clubje  in  donkere pakken en met saaie stropdassen. De strop ligt inderdaad klaar.

1 comment

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Rubrieken