Wij zijn geen denktank, zegt corona-commissaris Pedro Facon in een interview. Dit korte zinnetje illustreert perfect een van de belangrijkste boodschappen uit mijn boek ‘De Verblinde Samenleving‘. Overleg plegen, acties, mondmaskers maken, lobbyen, allemaal leuke en soms ook belangrijke dingen. Iedereen praat mee. In tv-studio’s, op café (is het daarom dat de overheid ze graag sluit?), in open brieven, in opinie-pagina’s. En zelfs in de belangrijkste adviesorganen zoals Celeval wil men vooral gehoord worden. En dan kan een celaval-expert doodgemoederd verklaren dat zij in naam van de evenementensector spreekt. Als die belangen behartigd worden, is ‘het probleem’ opgelost. En wie spreekt er in naam van de ambtenaren, de sauna-uitbaters, de moeders, de grootvaders, de leerkrachten, de chirurgen en de Mormonen?
Onze democratie is te belangrijk om uitsluitend aan mee-praters over te laten. Er mag voor een complexe problematiek ook stevig mee-gedacht worden. Volgens de principes van het kennismanagement, niet volgens de principes van de supportersclub. Moet ik dit nu in een open brief melden, of komt er uiteindelijk toch een orgaan dat niet alleen branden blust (dank u brandweerlui), maar ook eens rustig aan brandpreventie mag doen? Vertegenwoordigers van de evenementsector zijn welkom, maar alleen als ze mee willen denken over grondoorzaken, feedbackloops, competentie van lerende systemen en catastrofale leerprocessen.
