Trofee

T

Gaea Schoeters heeft een vaste pen. De kloof tussen wat ze wil vertellen en hoe ze het effectief vertelt lijkt mij bijzonder klein. Na het al te meanderige ‘de kunst van het vallen’ en het briljante ‘zonder nummer’ waagt ze zich nu aan de grote ethische dilemma’s. Als je denkt dat na Sophie’s Choice waar een moeder moet kiezen tussen haar twee kinderen er geen andere keuzemomenten bestaan, lees dan maar eens Trofee.

Schoeters kiest niet de gemakkelijkste weg, maar de zelfzekerheid en doeltreffendheid waarmee ze het ingeslagen pad afwandelt is indrukwekkend. Je kiest voor zo’n thema ofwel een gewone mens die plots wordt geconfontreerd met een vreselijke keuze, of een machtige vorst die bezwijkt onder de verpletterende keuzes. Zij kiest voor een arrogant, antipathiek sujet dat op eigen houtje eens de grenzen van zijn ubermensch zijn zal verkennen, maar dan loopt het helemaal uit de hand. Schoeters zou geen groot schrijfster zijn als de manier waarop dit gebeurt wel enigszins anders is dan de lezer kan verwachten. Ik wil echt het plot niet weggeven, maar je verkent in centraal Afrika, in de setting van een jachtsafari alle hoeken van de kamer genaamd ethische dilemma’s: jager en prooi, positieve gevolgen van vreselijke daden, medeplichtig zijn aan gruwel en zo het gruwelijke vermijden.

De auteur heeft zich diep ingewerkt in de materie en verstaat dan de kunst over jachtsafari te schrijven met de handrem op, elk detail is boeiend, draagt tot spanning bij, de geloofwaardigheid of een ondraaglijk besef dat elke keuzevrijheid een ethische implicatie heeft. Zij trapt niet in de val een safarigids te schrijven of te etaleren ‘merk eens hoeveel ik weet over safari’s’.

Sinds corona is er meer belangstelling voor de psychologie van het ondenkbare, voor sacrale waarden. Wat mag men opofferen aan mensenlevens van oudere mensen om de kwaliteit van het leven van jongeren, van de economie, van de vrijheid te beschermen. Mag je één dictator vermoorden om het leven van tien anderen te redden?

Schoeters drijft alles tot het uiterste. Zonder uit de toon te vallen. Maar toch niet voor al te gevoelige zielen. Want een mensenleven telt niet. en dat mensenleven is bij Schoeters geen anoniem nummer, maar je broer, je beste vriendin, jijzelf.

Rubrieken