Serena wordt onrechtvaardig behandeld

S

Diep in mij denk ik dat Serena Williams gelijk heeft. Als ze John McEnroe zou geheten hebben, zou ze een veel mildere, of helemaal geen, straf heb gekregen om gewoonweg ‘dief’ tegen een scheidsrechter te roepen. Ik keur haar gedrag niet goed en ze vergat heel even dat ze rolmodel is voor miljoenen jongeren, maar ik begrijp haar wel. Wat haar echt sierde, was haar houding na de fameuze US-open finale tegenover de winnares die ze oprecht feliciteerde. Dat de Japanse onder boe-geroep (tegen wie?) haar eerste grand slam finale moest winnen, kunnen we onderbrengen onder de rubriek ‘zijdelingse schade’, en dat heeft Serena zeker niet gewild. Ik vermoed bovendien dat ze zich met haar typische energie zal inzetten om de onrechtvaardigheid die haar als (zwarte?) vrouw is te beurt gevallen, verder aan te klagen.

Wat mij uiteraard opviel was hoe zwaar emotioneel ze wel gekaapt was. Haar amygdala spuwden vuur. Ze was onrechtvaardig behandeld wegens een valse beschuldiging, want in haar ogen werd ze niet gecoacht (haar coach zelf dacht daar anders over), en dit was dan een soort vrijgeleide om haar racket kapot te slaan, maar ook te roepen dat ze een dochtertje had, en dus zeker niet zou liegen. Dat laatste vond ik zonder meer boeiend. Een bijna 37-jarige, zeer ervaren vrouw, die in haar leven onder de grootst mogelijk druk heeft gestaan, haalt plots haar dochtertje als ultieme bewijs aan dat ze niet gecoacht werd. Mijn belastingcontroleur zou nogal onder de indruk zijn als ik de volgende keer zeg: maar ik heb vier kleinkinderen!! Ik lieg nooit!

Serena Williams behoort zonder veel twijfel tot de 0,0001% rijkste personen van de wereld. In het Arthur Ashe-stadium waar ze weer eens, ondanks haar nederlaag, fortuinen verdiende, waren er honderden werknemers die voor een hongerloon of .. gratis urenlang de hitte trotseerden, saaie jobs deden, uitgekafferd werden door geïrriteerde toeschouwers. Is dat ook niet een beetje onrechtvaardig? Zij kan roem en geld vergaren, zichzelf in de geschiedenis schrijven, en al die anderen krijgen hoogstens een paar kruimels. Zij maken toch haar glorie mogelijk? Persoonlijk vind ik dit wel een tikkeltje onrechtvaardiger dan een waarschuwing krijgen of een game verliezen. Waarom reageert Serena dan zo hevig op de ene rechtvaardigheid en is ze zo zwijgzaam over die andere?

Iedereen kent het antwoord. Als je zelf de kans krijgt om voor je kind op een niet zo orthodoxe manier een plaatsje te verwerven in een begeerde school, ten koste van een ander kind, dan voel je bijzonder weinig onrechtvaardigheid. In het omgekeerde geval, is de wereld echt te klein, sla je je racket stuk en roep je tegen die andere ouder: dief!

Als ik een boete krijg met de auto op een plaats waar alles erom schreeuwt dat je zeker 70 mag rijden, maar er staat een enkel bord met 50 op en ik krijg een boete omdat ik 60 rijd, dan vind ik dat vreselijk onrechtvaardig. En de kerels (vrouwen doen zoiets niet) die mij op de autostrade de pas afsnijden, die blijven ongestraft! Als ik niet oplet, verknal ik de rest van de dag. Ik probeer me dan te troosten met alle boetes die ik de facto wel verdiende, maar nooit gekregen heb. Dat is ook een grote onrechtvaardigheid. Maar wel in mijn voordeel.

Vreemd genoeg, is ons (goed) gevormd geweten, ons ontwikkeld gevoel voor rechtvaardigheid uiterst asymmetrisch. Onze amygdala ‘vuren’ vooral als we zelf, in onze eigen ogen, onrechtvaardig worden behandeld. Niet alleen die van Serena Williams.

Geef een reactie

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Rubrieken