Sigarettenrook bevat tot twintig keer meer schadelijke stoffen dan op sommige pakjes staat. Telkens opnieuw zie je dat autofabrikanten ook anders meten dan overheidsinstanties. Meten is nochtans objectief, meten is weten. Maar in management moet je altijd denken aan de wet van Goodhart: zodra een indicator gebruikt wordt als norm, houdt de indicator op een goede norm te zijn.
Boeiend is de hoogverheven discussie over de nieuwe norm voor alcoholgebruik. Tien glazen per week. Of… wat recenter nog, nul glazen. Ironie-waarschuwing: wat volgt is ironisch bedoeld. Plots is meten niet meer weten. We zijn immers volwassen genoeg om zelf te beslissen hoeveel we drinken. Natuurlijk, laten we heroïne dan maar vrij en laten we ook daar zelf beslissen hoeveel we verbruiken. Volwassenen onder elkaar kunnen dat toch. Alcohol is bovendien een deel van onze cultuur, onze tradities, zoals visjes levend opeten, ganzen de nek omwringen, of zangwedstrijden voor blinde vinken (niet verwarren met het vleesgerecht, dat zingt niet). Ik weet het uiteraard beter dan de wetenschap met al zijn metingen. Ik beslis zelf wel, niemand moet zich daarmee moeien, vooral niet, zou ik zeggen als ik een door alcohol uitgelokte ziekte krijg of dronken een ongeval veroorzaak en gekwetst raak. Dan laat men mij gewoon ook maar gerust. Neen, op zulke momenten mag de medische wetenschap wel ter hulp schieten, dan geloof ik wel wat ze tegen mij zeggen.
Laten we het glas heffen op het feit dat we de wetenschappelijke boodschappen, ook die over alcohol, zonder al te veel censuur mogen horen. De leukste reactie vond ik die van een lezer in het Laatste Nieuws die opmerkte dat als alcohol nog niet zou bestaan, het gewoonweg niet op de markt mocht komen. Gelukkig hebben we in onze streken een eeuwenlange traditie om van de weldaden van alcohol te genieten. Dat de koningen er soms jicht van kregen, was zowat het enige nadeel van deze cultuureigen drank. En alles wat cultuureigen is, is boven alle twijfel verheven.