Ik heb de eerste tienduizend woorden gelezen van ‘A la recherche du temps perdu’ van Marcel Proust. Hiermee heb ik welgeteld één procent gelezen van dit meesterwerk, de eerste vijftig pagina’s van ‘Du côté de chez Swann’. Ik heb gelezen tot en met de meest beroemde scene: de beschrijving van een in thee gesopt madeleine-koekje .
Een moderne roman telt ongeveer 70 à 100 000 woorden. De speurtocht naar de verloren tijd telt er één miljoen. Ik zal dus moeten kiezen: dit tijdloze (sic) meesterwerk uitlezen, of tien à vijftien romans.
Kan ik na amper één procent een verantwoord oordeel uitspreken? Is mijn steekproef niet te klein?
Fascinerend is zo’n traag boek wel, en het Frans is zeker toegankelijk. Sommige passages heb ik tot drie keer toe gelezen, want als je zo’n boek leest, dan zet je je bewust in de vertraagde tijd, dan zeg je: aan mijn lijf geen binge watching van Netflix series zoals Stranger Things of Dark.
Ik zal het maar bekennen, ik zal niet verder lezen. Toch een beetje zonde van de tijd. Eerder zal ik nog eens dat veel modernere meesterwerk herlezen van Alain De Botton: How Proust can change your life, minder dan veertigduizend woorden. Een ode aan de vertraagde tijd. Voor twee pond heb ik mij onlangs in Londen ook het boek van Jonah Lehrer gekocht: Proust was a neuroscientist. Speciale kerel, die Jonah Lehrer. Schrijft zowat het beste boek ooit over het nemen van beslissingen (The Decisive Moment) en schrijft dan een boek over creativiteit waar hij fictieve teksten van Dylan als origineel citeert. De man wordt uiteraard ontmaskerd, -er zijn genoeg freaks die alle teksten van Dylan kennen. De man is in de uitgeverswereld met pek en veren besmeurd. Hoe kan je nu zo dom zijn? Ondertussen is zelfs ‘The decisive moment’ uit de handel genomen, vooral wegens vermoedens van plagiaat.
In De Morgen van 22 januari stond een knappe column van Kris Kuppens over bingewatching van series, onder de titel: seriële vermoeidheid. Trage boeken lezen is natuurlijk net het omgekeerde.